De achterkant van…

De Limburger:
(try-out) De scène die volgt is abstracter. Vier mannen in onderbroek zitten op de kubussen. Ze onderbreken de stiltes met het hoorbaar eten van appels. De weinige gesproken woorden zorgen voor ergerlijke onderlinge associaties en zijn een bron van irritaties. De mannen weten niet waarom ze in die ruimte zijn. Een beetje Wachten op Godot dus, maar dan anders. Mooi ritme. Tikkeltje meer helderheid misschien. […] In de monoloog die hierop volgt zoekt een dader een excuus voor zijn daad en versplintert hij uit onmacht en woede een kubus. Een sterke theatrale scène door de voortdurende correcties van zijn omstanders. Hierdoor wordt de pijn van de verteller versterkt. Het personage dat Michiel Kerbosch speelt sluit het vijfluik af met een intense biecht over een daad die hij op 29-jarige leeftijd gepleegd heeft en waarmee hij tot op de dag van vandaag niet in het reine is gekomen. Sterk professioneel gespeeld. Mag wel wat korter. De achterkant van Heerlen heeft het in zich om tot een intense voorstelling uit te groeien.

Brabants Dagblad:
Het is van een treffende symboliek: de theatervoorstelling over de achterkant van Brabant en zijn tot kolossale proporties uitgedijde drugsindustrie blijft vooral duister. Waar hebben we naar zitten kijken? […] Een week voor de première verving Het Zuidelijk Toneel regisseur Joris van Midde, die de grip op het stuk verloren zou hebben. Die hoogst ongebruikelijke stap wees al op veel ongemak. Na zaterdagavond mag de conclusie zijn dat het euvel niet in een week tijd te verhelpen is geweest. Zoals ook de Brabantse drugsindustrie niet in een vloek en een zucht te beteugelen is. […] Theater mag aanzetten tot prakkiseren – graag zelfs – maar een tikkeltje meer houvast zou fijn zijn geweest.

Theaterkrant:
De spelregie is extreem realistisch. In de taal herken je veel van de beeldende, licht-provocatieve stijl van Dautzenberg en soms enkele hoogstaande paradoxen van Stapel. Het is, als je erop terugblikt, een voorstelling van lossen scènes waarvan noch de regie van Bram Van Der Kelen noch de dramaturgie van Piet Menu een hechte eenheid kunnen maken. In de aanloop naar de première kende de voorstelling ook tegenslagen. Zo werd regisseur Joris van Midde kort voor de première vervangen en verliet acteur Dries Alkemade de cast ‘om persoonlijke redenen’. […] Wat de voorstelling als geheel ontbeert, is de focus op een cruciaal personage. We kunnen ons, als toeschouwer, met niemand echt identificeren. Feitelijk volgen we niet één personage in zijn ontwikkeling of Werdegang, maar kijken we naar een klein collectief. Dat lijkt me de gemiste kans van de voorstelling.

De Volkskrant:
Maar naast de clichés biedt De achterkant ook gedurfde, onverwachte en onorthodoxe scènes die, versterkt door een mooie scenografie, de voorstelling de moeite waard maken. Zo is er een geweldig, haast absurdistisch intermezzo over zwijgen en stilte – de omerta op zijn Tilburgs. […] de acteursploeg loopt qua leeftijd behoorlijk uiteen, waardoor je in het stuk een levensloop zou kunnen lezen, maar een eenduidig verhaal is het niet. De scènes zijn vaak associatief en springen heen en weer in de tijd, samenhang is door het thema gewaarborgd. Dat houdt het geheel prettig abstract en vaak intrigerend genoeg. (***)

Eindhovens Dagblad:
De Brabantse drugsproblematiek vertalen naar het theater, dat was de bedoeling. Dat pakte verrassend goed uit bij Het Zuidelijk Toneel. Een week voor de première werd de regisseur vervangen, een hoofdrolspeler stapte op. Het zat Het Zuidelijk Toneel niet mee. Nu hadden ze het zich voor De achterkant van… al niet gemakkelijk gemaakt met de keuze voor het illustere schrijversduo Anton Dautzenberg en Diederik Stapel. […] Hoogtepunt is een scène waarin diezelfde Weerts met de eveneens sterke acteurs Marcel Osterop, Erwin Boschmans en (debuterende!) Bjorn van der Doelen vooral stil zijn, en zo de Brabantse omerta op hilarische wijze ‘verwoorden’. ‘Als we zwijgen hebben we niks te verbergen.’ De schterkant van Eindhoven oordeelt niet en schetst geen ‘ronkend’ beeld van ‘onze’ ondermijnende drugscultuur. En komt toch binnen. Verfrissend.