Zie hier voor de updates over Ecuador. Helemaal naar beneden scrollen.

En hieronder het bericht dat NOS plaatste naar aanleiding van foutieve en suggestieve berichtgeving over het proces.

In het literaire tijdschrift Dietsche Warande en Belfort een uitgebreide bespreking van Ogentroost. Klik hier om de tekst te lezen.

Arthur van Amerongen schrijft een literair dagboek voor Geen Stijl. Hij vroeg A.H.J. Dautzenberg voor een gastbijdrage. Die is hier te lezen.

Tinkebell nam een podcast op met Anton Dautzenberg en sprak daar vervolgens over met Chris Aalberts.

Luister hier naar het gesprek tussen Tinkebell en Chris, en hier het achterliggend interview.

Klik hier om de updates in het essay van Dautzenberg te lezen – helemaal naar beneden scrollen.

Twee mensen hebben deze week openlijk laten blijken mijn ‘missie’ te steunen: Peter Breedveld op de site van Frontaal Naakt en Delphine Lecompte op de site van HUMO.

Ik wil wel enkele nuances plaatsen. Op dit moment word ik niet bedreigd, al zit ik niet op de sociale media, dus ik kan het niet helemaal beoordelen – al is een bedreiging pas een bedreiging wanneer die mij bereikt, lijkt me. Ook voel ik me geen paria. Dat ik niet overal gewenst ben, soit, maar een paria is toch net iets anders. Marthijn en Lesley zijn paria’s, en dat moet wat mij betreft snel veranderen..

Het Parool interviewde me over de zaak Pim Lammers en het onderwerp pedofilie. Ik stemde toe in een interview per mail, het onderwerp vergt een zorgvuldige formulering. Ik weet niet wat de journalist er uiteindelijk van heeft gemaakt, maar onderstaand de vragen en antwoorden:

Beste Roelf Jan, onderstaand mijn antwoorden.

– Past de zaak-Lammers binnen een bredere maatschappelijke trend?

Dat denk ik wel. Het incasseringsvermogen van onze samenleving lijkt in hoog tempo te eroderen. Onwelgevallige meningen worden direct de kop ingedrukt, vooral dankzij het adhd-karakter van de sociale media – er is geen tijd meer voor reflectie. Maar ook de overige media worden gegijzeld door kijk- en klikcijfers, moeilijke onderwerpen worden gemeden of teruggebracht tot een behapbaar frame. 

Daar komt nog bij dat is een periode van sociale en/of economische onrust er een collectief onbehagen ontstaat dat op de een of andere manier moet worden afgetapt. Er is een sociaal ventiel nodig dat de opgebouwde spanning laat ontsnappen. Mensen hebben altijd zondebokken gecreëerd om die functie te vervullen. Meestal betreft het dan een onwelgevallige, kwetsbare minderheid – zie de geschiedenis van de mensheid.  

– Bewijst deze kwestie dat de ruimte voor schrijvers om zich vrij te uiten binnen literatuur onder druk staat?

Zowel de ruimte binnen als buiten de literatuur staat onder druk. Aan de ene kant beschouwen we taal nog altijd als het belangrijkste representatiesysteem van de werkelijkheid, dat bewijst de zaak-Lammers eens te meer, terwijl we aan de andere kant met lede ogen toezien hoe het onderwijs al jarenlang taal- en symboolblinden blijft afleveren. Die spagaat zie ik de komende jaren alleen maar groter worden. Met alle gevolgen van dien. 

– Wat zijn daar de risico’s van?

Het vermogen om moeilijke onderwerpen genuanceerd te beschouwen verdwijnt. Vooroordelen schreeuwen voortdurend om bevestiging; het is niet alleen goed om je daar van bewust te zijn, maar ook om de bekwaamheid te bezitten om daar op een constructieve manier mee om te gaan. Opvoeding en onderwijs kunnen daar een rol bij spelen. Maar ook de politici spelen een belangrijke rol, zij zijn de vertegenwoordigers van het volk. Veel mensen spiegelen zich (terecht) aan hen. En laten we eerlijk zijn, de politiek is al jarenlang geen fraaie spiegel.

– Wat zegt deze kwestie over de (over-) gevoeligheid ten aanzien van pedofilie?

Er bestaat veel onbegrip en onwetendheid over pedofilie, dat zorgt voor angst. Het is een geaardheid die al zo oud is als de mensheid – én de natuur, ook bij dieren komt het veelvuldig voor. Onze opvattingen over die geaardheid verschillen per tijdsgewricht. We kunnen ons nu niet meer voorstellen dat het in de oudheid tot prestige leidde. Hoe dan ook, wat velen vergeten, of niet willen horen, is dat circa tachtig procent van het huidige kindermisbruik plaatsvindt in gezinnen, families. Niet door pedofielen, maar door zogenoemde ‘gelegenheidspedoseksuelen’ – vaders (en moeders) vormen dus een grotere bedreiging voor kinderen dan mensen met een pedofiele geaardheid. Mochten we dat eindelijk eens erkennen en dáár het beleid (en de beeldvorming!) op richten, dan kunnen we elk jaar veel ellende voorkomen. Dan maken we eindelijk eens voldoende geld en professionaliteit vrij voor de jeugdzorg en het onderwijs. 

– En wat zegt dit over het begrip/onbegrip ten aanzien van literatuur?

Niet alleen de literatuur staat onder druk, de hele kunst- en cultuursector heeft het zwaar. Dat komt vooral ook voort uit de politieke wind die de afgelopen decennia door het land woei. Cultureel ondernemerschap was het toverwoord, marktdenken. Terwijl er al zo veel ondernemers zijn in ons land. De immateriële kant van het leven wordt structureel veronachtzaamd, terwijl daar juist de toekomst ligt – immateriële behoeftebevrediging.

En de kunstenaars en instellingen die in aanmerking willen komen voor een subsidie moeten het vigerend beleid bevestigen. Terwijl de forte van de kunst juist is dat het beleid wordt bevraagd, vanuit een autonome positie.

Ik leg op dit moment de hand aan een kloeke libertijnse roman, een genre dat in Nederland geen traditie kent. Ik laat me daarbij inspireren door schrijvers als Comte de Lautréamont, Georges Bataille, Pierre Guyotat, Anaïs Nin, Catherine Millet en (uiteraard) Marquis de Sade. Voor het eerst ben ik bang dat een boek van mij niet wordt gepubliceerd.

Immer overmoedig voorwaarts!

Gr. A.

In Ecuador zitten twee Nederlandse mannen al bijna acht maanden onder erbarmelijke omstandigheden vast, twee mannen met een pedofiele geaardheid. Ze weten nog altijd niet precies waar ze van worden verdacht en ze hebben nog geen rechter gezien. Ik meen ze goed te kennen, beschouw ze als vrienden. Mijn indruk is dat ze onschuldig zijn.

In de afgelopen maanden heb ik meermaals tevergeefs geprobeerd om de kwaliteitsmedia voor de zaak te interesseren, ook om hen aan te moedigen er een onderzoeksjournalist op te zetten. Vooral de rol van het Nederlandse Openbaar Ministerie en die van pedojagersclub Free a Girl (en haar dubieuze Amerikaanse partner Operation Underground Railroad) zouden eens kritisch tegen het licht gehouden moeten worden; ze zorgen in mijn ogen voor een giftig klimaat dat elke genuanceerde discussie bij voorbaat smoort. Het woord ‘kinderporno’ wordt door hen veel te lichtzinnig en net iets te gretig gebruikt – alle luiken gaan dan meteen dicht.

Ik meen de (lange aanloop naar de) arrestatie relatief objectief te hebben gevolgd, maar wellicht wordt mijn blik vertroebeld door angst, boosheid, teleurstelling en vriendschap. Vandaar dat ik hoop(te) op hulp.

Een van de media die ik benaderde, gaf aan dat het ‘geen nieuwswaardig feit’ betrof. De hoofdredacteur van een opinieweekblad benadrukte dat een gevoelig onderwerp als pedofilie niet vanuit twee gedetineerde pedofielen kan worden behandeld –  ‘Wie zegt dat ze onschuldig zijn?’ Een andere reactie: ‘Ik merk toch een erg groot ongemak bij mij om dit stuk te plaatsen.’ De algehele teneur in een notendop.

Onderstaand het essay dat ik schreef – het bestaat uit twee delen die elkaar afwisselen: een min of meer journalistiek verslag en een persoonlijke reflectie, al is het onderscheid soms moeilijk te maken. De reflectie heb ik gecursiveerd.

Parkeer de vooroordelen die om voorrang schreeuwen en oordeel niet te snel; rook hoeft niet altijd te duiden op vuur, rookmachines hebben immers geen vuur nodig. En pak eventueel de handschoen op. Kwetsbare minderheden verdienen bescherming, geen heksenjacht. Dat is heilzaam voor alles en iedereen.

Tien jaar Mart(h)ijn

De tijdgeest dicteert welke onderwerpen wel of niet besproken mogen worden. Denk aan pedofilie. Toch is het belangrijk om een ‘onbespreekbaar’ onderwerp niet uit de weg te gaan; gevoelloze mechanismen worden blootgelegd en (toekomstige) slachtoffers voorkomen. Bovendien is de vrijheid van meningsuiting is in ons land heilig. Dacht ik.

Op dit moment zitten twee Nederlandse mannen al meer dan een half jaar onder erbarmelijke omstandigheden vast in Ecuador, en ze hebben nog geen rechter gezien. Waar ze precies van worden verdacht, is nog altijd niet helemaal duidelijk. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken bemoeit zich niet met de rechtsgang en Nederland heeft geen ambassade in Ecuador. Een uitzichtloze situatie, ze vrezen voor hun leven.

De aanloop naar de arrestatie van de twee mannen begint in 2011, bij de poging van het Openbaar Ministerie om de in 1982 opgerichte vereniging Martijn te verbieden; de sneeuwbal begint dan te rollen. Na jarenlang intensief onderzoek waren er geen strafbare feiten gevonden, dus kon volgens minister van Justitie Opstelten (VVD) slechts het civielrecht nog uitkomst bieden.

Begin jaren tachtig klopte de VVD nog regelmatig aan bij vereniging Martijn om advies in te winnen over het onderwerp pedofilie. Toenmalig VVD-minister Korthals Altes diende in 1986 een wetsvoorstel in om de leeftijdsgrens van het verbod op seksuele handelingen te verlagen van zestien naar twaalf jaar. Hij beriep zich onder meer op wetenschappelijke onderzoeken die aantoonden dat seks met minderjarigen niet schadelijk hoeft te zijn.

Ook de JOVD –  (linksliberaal) Mark Rutte was destijds lid en zou twee jaar later voorzitter worden – tekende net als de Jonge Socialisten in 1986 een petitie vóór de wetswijziging. De wet haalde het in afgeslankte vorm, maar werd in het begin van het nieuwe millennium afgeschaft. De wortels van vereniging Martijn kregen in de beginjaren dus voeding van de politiek, vooral van de VVD.

In 2011 was dat compleet anders. VVD-minister Opstelten sprak in november van dat jaar, in de aanloop naar de rechtszaak om vereniging Martijn te verbieden, in de Tweede Kamer expliciet de hoop uit dat de rechtbank tot een verbod zou komen. Op zijn minst vreemd, want een minister mag zijn mening niet geven over een zaak die nog onder de rechter is. Links en rechts waren het eens met de uitspraak van minister Opstelten dat de vereniging verboden moest worden.

Tofik Dibi (GroenLinks) zei tijdens hetzelfde Kamerdebat: ‘De vereniging Martijn is een vereniging van vieze mannetjes, met gore standpunten, die walging en weerzin opwekken. […] Mijn onderbuik zegt: sluit ze op en gooi de sleutel weg.’ En Madeleine van Toorenburg (CDA): ‘Dat zo’n walgelijke vereniging mag bestaan.’ Pieter Omtzigt had het indertijd in zijn tweets regelmatig over ‘de slachtoffers van Martijn’. Let wel, tien jaar onderzoek van politie en OM had geen strafbare feiten opgeleverd.

Ruim tien jaar heb ik me verdiept in het onderwerp pedofilie, een geaardheid die niet (meer) mag bestaan, die moet worden uitgewist. En laat ik er niet omheen draaien, ik ben me rót geschrokken. De haat die het wint van de feiten, de fabeltjes die voor zoete koek worden geslikt, de verstoting die volgt op welke nuance dan ook, de opportunistische rol van de politiek en vooral die van het Openbaar Ministerie. Bij dit onderwerp lijkt elke ratio verdwenen en regeert de onderbuik.

Nog voor de rechtsgang een feit werd, besloot ik in 2011 lid te worden van vereniging Martijn om een dialoog op gang te brengen en de oplaaiende heksenjacht te helpen stoppen; een pedofiel is een mens, geen ongedierte – welke ongewenste minderheid is als volgende aan de beurt? Een bijvangst was dat ik niet veel later de rechtszaak in Assen van buitenaf én van binnenuit kon volgen. ‘Einde carrière,’ twitterden enkele cynische collega-schrijvers met ogenschijnlijk sardonisch genoegen.

Voor de goede orde, ik blijf het uit noodzaak herhalen, ik ben geen voorstander van seksuele contacten tussen volwassenen en kinderen. Ik vind wel dat mensen met een pedofiele geaardheid daarover mogen dromen en fantaseren, en dat ze over hun verlangens mogen spreken en schrijven – en dat ze (net als de VVD in 1986) mogen pleiten voor een liberalisering van de zedenwetgeving.

Sterker nog, ik ben ervan overtuigd dat openheid en transparantie tot meer begrip leiden, tot wederzijds begrip. Een ingeboren geaardheid verdwijnt niet door deze publiekelijk te verketteren. Niet in Iran, niet in Rusland, niet in Hongarije en ook niet in Nederland. In ons land wonen naar schatting honderdvijftigduizend mensen met pedofiele gevoelens, mannen en vrouwen. Wen er maar aan. Práát eens met ze, verban ze niet naar de kelders van de samenleving. En besef dat circa tachtig procent van het kindermisbruik plaatsvindt in de familiekring, door ‘gelegenheidspedoseksuelen’.

In 2011 meldde ik me dus aan als lid van de in 1982 opgerichte vereniging Martijn. Ik bezocht vergaderingen, ging met leden in gesprek en adviseerde het bestuur. Een kinder- en jeugdpsychiater mailde mij eind 2011 het volgende: ‘Dank voor uw bijdrage aan de zoektocht die we als samenleving moeten doen. Geen onzinnige zwart-wit mening, maar een genuanceerd verhaal.’ Verschillende steunbetuigingen uit die hoek volgden, maar de afzenders zeiden er wel bij dat ze hun mening niet publiekelijk durfden te uiten.

In mei 2012 vertegenwoordigde ik de vereniging voor de rechtbank in Assen. Ik heb destijds meermaals geprobeerd om in gesprek te komen met Kamerleden, maar ik kreeg geen enkele reactie. Ook andere leden van vereniging Martijn probeerden dit, en ook zij werden genegeerd.

Het bah-gehalte

De rechtszaak dient uiteindelijk in Assen, op 16 mei 2012. Het Openbaar Ministerie moest aannemelijk maken dat (de werkzaamheden van) vereniging Martijn in strijd zijn met de openbare orde. Zowel in het verzoekschrift als in het requisitoir beweert het OM dat vereniging Martijn een ernstig gevaar oplevert voor de kinderen in Nederland. ‘Het gedachtegoed en de wijze waarop dit wordt geuit moeten als een ernstige bedreiging voor de lichamelijke en seksuele integriteit van het kind worden gezien.’

Het OM had een criterium geformuleerd om teksten en afbeeldingen die sinds 1982 waren verschenen in het ledenblad en op de site te toetsen: het ‘bah-gehalte’. Vooral de teksten uit de beginjaren van de vereniging werden beoordeeld met een hoog bah-gehalte. Het OM voerde onder meer een recensie op die oud-senator Edward Brongersma (PvdA) in het blad schreef over de in 1982 bij uitgeverij Van Oorschot verschenen roman Een jongen met vier benenvan Kees Verheul. ‘Kennelijk bedoeld om seksueel te prikkelen,’ opperde de Officier van Justitie. (Kennelijk bedoeld om seksueel te prikkelen – hoe meet je dat?)

Ook het volgende gedicht dat op de site stond, kreeg van het Openbaar Ministerie een hoog bah-gehalte: Ik zou wat graag / In een bootje met je varen / Je minnen / Je kussen / Je lichaam tegen mij / Ik streel in mijn dromen / Overal waar ik wil komen / En jij vindt het fijn / Gedachten zijn vrij / Het is een cliché / Maar wat ik net schreef / Is slechts een kans op honderd / Realiteit / We leven in een wereld / Waar zo’n dingen niet kunnen / Maar gelukkig / Wat een bof / Dromen is tof / En t kan geen kwaad.

Op 27 juni 2012 wordt vereniging Martijn door de rechtbank verboden. De pers reageert gelaten op het vonnis. Te gelaten vindt NRC-Ombudsman Sjoerd de Jong: ‘Op 27 juni verbood de rechtbank in Assen de vereniging Martijn, die de belangen van pedofielen wil behartigen. Dat was opmerkelijk nieuws, maar de krant wijdde er geen commentaar aan. Nu hoef dat ook niet bij elke nieuwsgebeurtenis, maar bij deze zou je het juist wel verwachten. […] Dat lijkt geheel in lijn met de liberale beginselen van de krant: het gaat tenslotte [niet om de woorden maar] om de daden.’

Hoger beroep

Vereniging Martijn gaat in hoger beroep bij het gerechtshof in Leeuwarden. Het OM pleit om dat beroep niet ontvankelijk te verklaren, want een vereniging die is verboden, bestaat immers niet meer en kan dus niet in hoger beroep gaan. Het hof gaat hier niet in mee en oordeelt in april 2013 dat van een dreigende ontwrichting van de samenleving geen sprake is en dat de vereniging dus niet verboden kan worden. Volgens het hof dient de samenleving ook uitingen voor lief te nemen die in brede kring worden verafschuwd. Bovendien zijn de uitingen en gedragingen van Martijn niet strafbaar, benadrukt het hof.

Het OM legt deze uitspraak vervolgens voor aan de Hoge Raad. Die beslist op 18 april 2014 dat de vereniging per direct wordt verboden, want in strijd is met de openbare orde. Volgens de Hoge Raad is het in dit zeer bijzondere geval noodzakelijk, in het belang van de bescherming van de gezondheid en van de rechten en vrijheden van kinderen. ‘Deze maatschappelijke opvattingen worden ook buiten Nederland breed gedragen, en Nederland heeft zich internationaal verplicht in dat verband maatregelen te nemen.’ Brussel kijkt dus mee.

De advocaten Gerard Spong en Sidney Smeets stappen vervolgens namens Marthijn Uittenbogaard naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Die laat begin 2015 weten de klacht niet in behandeling te nemen. De reactie van Spong en Smeets: ‘Wij zien in deze beslissing een geval van ontwijken van het geven van een rechtsoordeel over een maatschappelijk heikele rechtsvraag. Een gebrek aan moed dus. In een weerbare democratische samenleving horen juist de impopulaire meningen beschermd te worden. Vrijheid van meningsuiting heeft alleen betekenis als het ook (of juist) impopulaire meningen beschermt. Meningen dus waar niet iedereen het mee eens is en die sommigen zelfs aanstootgevend vinden.’

Isolement

Vereniging Martijn wordt definitief verboden, inclusief de website van de vereniging, maar oud-voorzitter Marthijn Uittenbogaard krijgt van de Officier van Justitie te horen dat hij de website wel privé mag voortzetten. Hij besluit zich te concentreren op zijn in 2001 gestarte websites www.brongersma.info en www.marthijn.nl (met een h dus), een nieuwe naam voor een site die hij een kwart eeuw geleden begon.

Als privépersoon blijft Marthijn Uittenbogaard strijden voor het bespreekbaar maken van en het streven naar acceptatie van oudere-jongere relaties. Hij doet dat voornamelijk door op zijn websites informatie over pedofilie en pedoseksualiteit te verzamelen, informatie in de meest brede zin van het woord, dus ook over onderzoeken die de schadelijke gevolgen van pedoseksuele handelingen benadrukken.

Zijn activisme en de uitspraak van de Hoge Raad leveren Marthijn Uittenbogaard veel problemen op: bedreigingen, stenen en stoeptegels tegen en door de ruiten, brandend vuurwerk door de brievenbus, een vuurwerkbom op de voordeur – de lijst vult tientallen pagina’s. Bovendien wordt hij naar eigen zeggen geschaduwd door de politie en wordt zijn telefoon afgeluisterd.

Gaandeweg besluit hij zijn huis in Hengelo niet meer te verlaten; hij slijt zijn dagen door urenlang te gamen en zijn sites bij te houden. Voor de ramen van zijn huis laat hij kunststofplaten bevestigen en hij hangt beveiligingscamera’s op, want de politie weigert dat te doen, ondanks verschillende verzoeken daartoe.

Voormalig Martijn-boegbeeld Marthijn Uittenbogaard en zijn partner Lesley zijn door de jaren heen vrienden van me geworden en ik vertrouw ze. Niet uit naïviteit of misplaatste trouw, maar als gevolg van openhartige gesprekken en een grondige bestudering van de feiten – en de vele leugens die over hen worden verspreid. Ik heb tot op heden nog geen enkel hard bewijs gezien dat een misdaad bevestigt.

Ik hield de afgelopen tien jaar contact met de twee mannen – twee bevlogen, lieve, zachtaardige mensen. Toen ik enkele jaren geleden bij hen logeerde, zag ik wat het isolement met Marthijn deed. Als een schuw vogeltje zat hij in een nagenoeg geblindeerd huis, gekluisterd aan zijn bijna levensgrote game-scherm. Lesley probeerde anoniem te blijven en ging dagelijks naar zijn werk in een magazijn. In zijn vrije tijd zette hij zich, overtuigd veganist, in voor de nodige charitatieve instellingen. Ik zag twee lotgenoten die veel van elkaar hielden.

Aanslag

Het is wachten op de dag dat er een aanslag op Uittenbogaard zal worden gepleegd. Het wordt een ochtend in 2020. Een 41-jarige man uit Spakenburg dringt ’s morgensvroeg het huis van Marthijn en zijn partner Lesley binnen, rent de trap op, gaat de slaapkamer binnen en dreigt Marthijn met een fileermes dood te steken. Een logerende vriend hoort de geluiden, kan op tijd ingrijpen en slaat het mes uit de handen van de man die naast het bed van Marthijn staat.

De man vlucht, maar wordt kort daarop gearresteerd. Nog dezelfde dag wordt hij vrijgelaten, maar hij krijgt wel een gebiedsverbod opgelegd. Een rechtszaak volgt. De man hoeft niet de gevangenis in; de rechter geeft hem een taakstraf van 150 uur.

De man, die al acht keer was opgenomen vanwege manisch-depressieve klachten, beweert dat hij de woning was binnengedrongen vanwege berichten in de media. Daarin stond dat er in het huis van Marthijn een kinderkamer met dildo’s was aangetroffen en dat de partner van Marthijn was aangehouden op verdenking van het voorbereiden van kindermisbruik.

Rondom de aanslag op Marthijn had ik veel contact met de mannen, en al helemaal ten tijde van de inval en de arrestatie van Lesley. Marthijn is er nog altijd van overtuigd dat zijn partner destijds is opgepakt om hém te intimideren, om hém de mond te snoeren. Hij schreef me: ‘Ik heb gezien hoe mijn partner werd afgevoerd op basis van een compleet verzonnen aanklacht. […] De verlengingen van het voorarrest waren schandalig. Ook mocht ik als partner niet naar de zittingen toe vanwege coronamaatregelen. Journalisten mochten er wel naartoe! Het enige wat men tegen mijn partner had was dat hij de-partner-van was. Daarop, en op de leugens dat ouders niet wilden dat hij zou vrijkomen, werd zijn voorarrest telkens verlengd. Schandalig.’

Arrestatie

In 2020 vindt een huiszoeking plaats in het huis van Marthijn en diens partner Lesley. Die wordt juridisch gelegitimeerd door Marthijn te verdenken van ‘opruiing’; het OM verwijst daarbij naar uitingen op zijn websites en in de media. Lesley wordt tijdens de huiszoeking gearresteerd, vervolgens tien weken in isolatie geplaatst en pas na een half jaar vrijgelaten.

Het OM brengt naar buiten dat Lesley wordt verdacht van ‘voorbereiding van het ontvoeren en verkrachten van een kind.’ Ook meldt het OM dat in het huis van Lesley en Marthijn een kinderkamer is aangetroffen en in de schuur een studio om kinderporno te maken. Op Lesley’s slaapkamer worden seksattributen gevonden, waaronder dildo’s. En in zijn rugzak worden volgens het OM onder meer een stanleymes, glijmiddel en verdovingsmiddelen aangetroffen – die duiden op het voorbereiden van een misdaad.

Het OM laat Lesley twee jaar bungelen. Eind april 2022 komt de zaak eindelijk voor de rechter. De beschuldiging van ‘voorbereiden van ontvoering en verkrachten van een kind’ is uit de aanklacht verdwenen, evenals het bezit van tientallen plaatjes met kinderporno. Er is volgens het OM toch geen sprake van een kinderkamer, en ook niet van een studio om kinderporno te maken.

De tie wraps en het stanleymes blijkt Lesley (net als zijn collega’s) nodig te hebben voor zijn werk – hij is magazijnmedewerker. Het ‘glijmiddel’ betreft een potje Working Hands crème – hij heeft vanwege zijn fysieke werk handkloven. De verdovingsmiddelen betreffen magnesiumpillen om terugkerende pijn in de beenspieren te verdoven, een gevolg van Lesley’s veganisme.

‘Kinderporno’

De aanklacht tegen Lesley is door het OM terugbracht tot ‘het maken en bezitten van kinderporno’. De eis: een jaar gevangenisstraf, waarvan vier maanden voorwaardelijk. Lesley wordt veroordeeld tot een gevangenisstraf van tien weken. (Hij zat een half jaar in voorlopige hechtenis.) Uit het vonnis: ‘De verdachte heeft zich schuldig gemaakt aan het vervaardigen van een filmpje met daarop kinderpornografie. De verdachte heeft met seksuele bedoeling de blote billen van een minderjarig jongetje gefilmd.’ (Met seksuele bedoeling – hoe meet je dat?)

Lesley maakt al jaren familiefilmpjes voor een bevriend gezin. Tijdens een van die opnames laat een van de kinderen uit baldadigheid zijn broek even zakken. Het OM heeft dat beeld uit het filmpje geknipt en aan de rechter voorgelegd: ‘kinderporno’. Een door Lesley’s advocaat overlegde brief, waarin een van de ouders schrijft dat Lesley onschuldig is en snel vrij moet komen, wordt door de rechter genegeerd.

Lesley doet na zijn vrijlating twee zelfmoordpogingen en hij blijft met depressies kampen. Zijn werkgever, buurtgenoten, de vrijwilligersverenigingen waar hij bij betrokken was en veel vrienden willen niets meer met hem te maken hebben. Hij moet opeens door het leven met een strafblad waarin staat dat hij is veroordeeld voor het vervaardigen van kinderporno. Lesley gaat niet in hoger beroep, want dat kan hij mentaal niet aan.

Lesley stuurde me het verslag dat hij maakte tijdens zijn detentie. Ik las de aangrijpende en bovenal ontluisterende tekst met afgrijzen. ‘Ik dacht dat ze mij voor iemand anders aanzagen en dat ik dat vast kon ophelderen. […] Ik heb nooit kinderen misbruikt en zal dat ook nooit doen. Alleen al het idee dat ik kinderen pijn zou doen doet mij verdriet. […] Ik barst regelmatig in huilen uit over de ongenuanceerde berichtgeving over mij.’

‘Ook wordt moeder I. door haar directe omgeving verantwoordelijk gezien voor het leveren van kinderen aan een pedofiel die volgens de mensen kinderen misbruikt. I. barst soms spontaan in huilen uit. Zowel het onderzoek, als ook hoe de omgeving naar aanleiding van nieuwsberichten daar op reageert, hebben haar diep beschadigd. Ik heb geen kinderen misbruikt en ben dat ook niet van plan te doen. Het OM en de politie hebben in deze zaak wel misbruik gemaakt van mensen, waaronder ook kinderen, de schade aan hen is onmetelijk en levenslang.’

‘Voorzetting’ vereniging

De inval in het huis van Marthijn en Lesley blijkt een direct gevolg te zijn van een onderzoek van RTL Nieuws. Dat ging naar eigen zeggen maandenlang undercover binnen een besloten email-groep ‘waarin Vereniging Martijn nog altijd actief is’. In die groep werden volgens RTL ook tips gegeven om kinderen te misbruiken. Voor de goede orde, de email-groep was niet besloten, ook niet-pedofielen en (undercover)journalisten konden daar lid van worden.

RTL plaatste op zijn site overigens een opvallend kader: ‘Een pedofiel is een persoon met seksuele gevoelens voor kinderen jonger dan 13 jaar. Pedofilie is een seksuele voorkeur, en in Nederland niet strafbaar. Seksueel misbruik van kinderen is, samen met het bekijken en downloaden van kinderporno, wel strafbaar. Dat gebeurt lang niet altijd door pedofielen: een meerderheid van de kindermisbruikers heeft geen pedofiele gevoelens, maar kampt met antisociale en seksuele stoornissen.’

In 2021 besluit het OM, mede op basis van het RTL-onderzoek en de huiszoeking, drie mensen te vervolgen voor voortzetting van de verboden ‘pedoclub Martijn’: Nelson, Norbert en (boegbeeld) Marthijn – alle drie zonder strafblad. Nelson wordt vrijgesproken, want hij is nooit lid geweest van vereniging Martijn. De andere twee horen gevangenisstraffen tegen zich eisen. Norbert wordt tot vier maanden veroordeeld, omdat hij Marthijn heeft geholpen met het technisch onderhoud van de sites. Marthijn krijgt zes maanden onvoorwaardelijke gevangenisstraf, waarna hij in hoger beroep gaat.

Gedachtegoed

Een citaat uit het vonnis van Marthijn d.d. 8 maart 2022. ‘De verdachte heeft samen met zijn medeverdachte [Norbert] de werkzaamheid van de verboden vereniging Martijn voortgezet door het plaatsen van publicaties op diverse websites en het doen van uitingen via een mailinglijst en Twitter.’

De op de sites verkondigde opvattingen komen volgens de rechtbank overeen met die van de verboden vereniging. Dat de verkondigde opvattingen grotendeels ook citaten zijn van politici en wetenschappers, wordt in het vonnis niet benoemd. Bovendien is het logisch dat de opvattingen overeenstemmen; Marthijn (geboren in 1972) werd destijds lid omdat hij in het gedachtegoed van de in 1982 opgerichte vereniging zijn persoonlijke overtuigingen herkende.

Het vonnis vervolgt met deze opvallende passage: ‘Wel merkt zij op dat dat gedachtegoed niet gelijk kan worden gesteld met kindermisbruik of het aanzetten daartoe. Dat hiervan sprake was of zou zijn geweest, is in de procedure die heeft geleid tot de verbodenverklaring van de vereniging Martijn ook niet naar voren gekomen. De verdachte is ook nooit veroordeeld voor zedenfeiten (of enig ander feit).’ En dan toch een gevangenisstraf van zes maanden eisen.

Omdat Marthijn en Norbert werden veroordeeld voor het voortzetten van vereniging Martijn besloot ik samen met oud-universitairdocenten seksueel burgerschap Gert Hekma (†2022) en diens partner Mattias Duyves, emeritus hoogleraar Meindert Fennema en schrijver Delphine Lecompte een daad te stellen. De laatste alinea’s van een opiniestuk dat we aanboden aan alle kwaliteitsmedia:

‘Een samenleving die daadwerkelijk is begaan met de belangen en de veiligheid van kinderen neemt geen genoegen met het creëren en vervolgens hardvochtig vernietigen van demonische symbolen. Die investeert volop in jeugdzorg en onderwijs, die zorgt ervoor dat de uit huis gehaalde Toeslagschandaal-kinderen zo snel mogelijk met hun ouders worden herenigd, die laat kinderen niet in bittere armoede opgroeien, die laat aangiftes van kindermisbruik en -mishandeling niet maandenlang, soms zelfs jarenlang op de plank liggen, en die laat uit oorlogsgebieden gevluchte kinderen niet aan hun lot over.

Tot slot. De meerderheid van de Tweede Kamer stemde vorige maand in met de toevoeging ‘seksuele gerichtheid’ als non-discriminatiegrond in artikel 1 van de Grondwet. Het voorstel ligt nu bij de Eerste Kamer. Er is bewust gekozen voor de term ‘gerichtheid’ en niet voor ‘geaardheid’. De reden is dat de term ‘gerichtheid’ wettelijk gezien alleen zogenoemde consensuele gerichtheden vertegenwoordigt. Mensen met een pedofiele gerichtheid worden hierdoor uitgesloten. De gedachte erachter: wanneer zij concrete uiting aan hun gerichtheid zouden geven, maken ze zich schuldig aan strafbare feiten. Ook de overheid heeft last van vooroordelen. [De wet is inmiddels aangenomen, AHJD.]

Om te protesteren tegen de heksenjacht op pedofielen stellen wij een daad: vanaf heden nemen wij de site www.brongersma.info van Marthijn Uittenbogaard over. Dit om te voorkomen dat het door hem in de afgelopen decennia opgebouwde rijke archief wordt vernietigd. Mocht Uittenbogaard in hoger beroep worden vrijgesproken, dan is de site weer van hem. (Norbert de Jonge gaat niet in hoger beroep, hij vertrouwt de rechterlijke macht niet meer.) Wordt Uittenbogaard veroordeeld voor het uiten van zijn mening – hetgeen we ons niet kunnen voorstellen, van een rechter verwachten we een onafhankelijke, zorgvuldige werkwijze – dan zoeken we een geschikte host voor het archief. We denken in eerste instantie aan het COC of het IHLIA.

Stop met het criminaliseren van mensen met een pedofiele geaardheid. Ga met ze in gesprek, bescherm ze, help ze, luister naar ze – daar heeft iedereen baat bij. En torn vooral niet aan de vrijheid van meningsuiting.’

Het stuk werd geweigerd door alle kwaliteitsmedia die wij benaderden.

Ecuador

Omdat Marthijn en Lesley geen (veilige) toekomst meer hebben in Nederland, besluiten ze te emigreren naar een land waar het leven goedkoop is. Ze kiezen uiteindelijk voor Ecuador, omdat ze daar een oud hotel kunnen kopen. Het plan is om op de benedenverdieping een veganistisch restaurant te openen en in de rest van het pand appartementen te maken en die te verhuren.

Ze schakelen lokale bouwvakkers in voor de verbouwing. Ook enkele dorpsbewoners komen (betaald) helpen. Hun kinderen spelen ondertussen met de PlayStation van Marthijn, voor hen een luxe die ze zich niet kunnen veroorloven. Nelson komt op bezoek en huurt een kamer, maar Lesley stuurt hem weg; diens alcohol- en drugsgebruik en fatalistische houding kan hen in gevaar brengen. Nelson vertrekt naar Mexico.

Norbert, al meer dan vijfentwintig jaar een vriend van Marthijn, komt enkele maanden later langs, evenals een (hetero)vriend. Zij vertrekken snel weer. Ze vinden het onverstandig dat dorps- en bouwvakkerskinderen vrijelijk het huis in en uit lopen. Bovendien beginnen in de plaatselijke media omineuze berichten te verschijnen.

Het hotel, zijn nieuwe eigenaren en hun bezoekers blijken al een tijd op het vizier te staan van pedojager Tim Ballard van O.U.R. (Operation Underground Railroad) en de Nederlandse organisatie Free a Girl. Die laatste besloot de mannen op te sporen na hun emigratie en schakelde O.U.R. in.

QAnon

Tim Ballard is een conservatieve mormoon, een fanatieke Trump- en QAnon-aanhanger, die met zijn organisatie wereldwijd jacht maakt op vermeende pedofielen(netwerken) en pro-abortus-activisten. Ook fulmineert hij tegen de LHBTIQ+-gemeenschap; alleen heterorelaties zijn volgens hem godvruchtig. Zijn organisatie haalt jaarlijks vele miljoenen op, zonder dat duidelijk is waar dat geld precies naartoe gaat.

Bovendien lopen er verschillende onderzoeken tegen hem en zijn organisatie; hij wordt verdacht van uitlokking, liegen over acties van O.U.R. en het verspreiden van complottheorieën over ‘pedonetwerken’. Hij claimt duizenden kinderen uit handen van criminele (pedo)organisaties te hebben gered, maar bewijzen ontbreken. Niettemin groeit zijn invloed. Hij is bevriend met verschillende (populistische) staatshoofden.

Het Algemeen Dagblad schrijft op 24 juni 2022 over de arrestatie: ‘De veroordeelde en sindsdien voortvluchtige pedoseksueel Marthijn U. uit Hengelo is donderdagavond opgepakt in Ecuador. Ook de voortvluchtige pedofiel Lesley L. werd opgepakt.’ Het Parool schrijft diezelfde dag: ‘Marthijn U. zou gearresteerd zijn na een klopjacht.’ Voor de goede orde, Marthijn Uittenbogaard is geen pedoseksueel en hij was niet voortvluchtig.

Het vervolg van het bericht van het AD. ‘In Ecuador is diezelfde donderdag ook de bekende pedofiel Lesley L. gearresteerd.  De gevluchte Lesley L. werd op 26 april 2022 in Rotterdam veroordeeld tot 10 weken cel voor het vervaardigen van kinderporno. L. werd nu gearresteerd in de badplaats Canoa, wegens vermoedelijk misbruik van drie jonge kinderen in zijn woning. […] De organisatie Free a Girl had belastende informatie over de drie mannen doorgespeeld aan haar Amerikaanse partner Operation Underground Railroad en de autoriteiten van Mexico en Ecuador.’ Voor de goede orde, ook Lesley was niet voortvluchtig; hij was ten tijde van de arrestatie aan het werk in het hotel.

Het Parool schrijft verder: ‘Volgens Free a Girl verbleven verschillende kinderen regelmatig in het huis van L. en U. Zij zouden zijn gelokt met het verhaal videogames te komen spelen. In ruil voor snoep en geld zouden zij seksuele diensten hebben moeten verlenen. Ook zouden er feestjes zijn georganiseerd met kinderen aan het zwembad, waar kinderen aangeraakt en soms onder invloed van drugs verkracht werden. Er zou sprake zijn van het misbruik van tientallen kinderen, meldt Free a Girl.’

Ik hield ook contact met Marthijn en Lesley toen ze in Ecuador een nieuw bestaan probeerden op te bouwen. Marthijn liet me in het begin weten doodsbang te zijn dat iemand hun identiteit zou achterhalen; ze meden plekken waar (Nederlandse) toeristen kwamen.

Enkele minuten voordat Marthijn werd gearresteerd, had ik appcontact met hem. Hij was op weg naar Nederland om daar zijn situatie te heroverwegen en om het hoger beroep voor te bereiden. Zijn laatste bericht: ‘We doen niks, maar overal leugens op internet. […] Norbert had ook al last, denk dat ik dat ook krijg bij douane hier. […] Fascisme […] Ik hoor Wonderful World op luchthaven. Niet van Louis Armstrong, maar een cover.’

Enkele dagen na de arrestatie bereikten me de eerste omineuze berichten. Marthijn en Lesley werden in de gevangenis door de maffia gemarteld en met hamers geslagen. De filmpjes werden naar bekenden gestuurd met de eis van losgeld. Werd er niet betaald, dan zouden de mannen worden vermoord. Dat losgeld werd door enkele vrienden bijeengebracht en via betaalsites overgemaakt.

Enkele dagen later mailde Lesley mij: ‘Marth en ik kwamen naar Ecuador met het doel een nieuw leven te starten. Zonder activisme. Een leven waar we gewoon over straat konden lopen. En gewoon bevriend konden raken met mensen. Veel mensen weten dat we onschuldig zijn en hebben dat ook verklaard. Die verklaringen zijn echter niet opgeschreven. We moeten nog een advocaat hebben. Zodat hij de verklaringen kan afnemen en het kan inbrengen. Het geslagen worden is wel gestopt paar dagen terug, maar je weet nooit of dat zo blijft.’

Ik kreeg enkele foto’s van de cel en de binnenplaats. En van de mannen. Die stemden me niet vrolijk. Vooral Marthijn zag er vreselijk uit: broodmager en verdrietig. Lesley, onder de blauwe plakken, leek zich beter te redden. Hij schreef me dat hij het hotel en het restaurant wil schenken aan een veganistische beweging; met de opbrengst kunnen vrienden en armen uit het dorp worden geholpen.

‘Zwembad’

Inmiddels wordt meer duidelijk over de arrestatie. In de lokale media waren verschillende berichten verschenen waarbij telkens de naam van Tim Ballard opdook. Het hotel zou (volgens hem) een internationaal netwerk van pedofielen huisvesten waarvan Marthijn en Lesley de leiders waren. Honderden kinderen werden er gedrogeerd, misbruikt en verkocht. Er zouden regelmatig seksfeestjes met kinderen worden gehouden in het zwembad van het hotel, iets wat ook Free a Girl beweerde. Voor nu is het voldoende om op te merken dat het hotel van Marthijn en Lesley helemaal geen zwembad heeft.

Ballard voert de berichtgeving in de maanden na de arrestatie op. Hij beweert in filmpjes dat hij meer dan vierhonderd slachtoffers in de woonplaats van Marthijn en Lesley heeft opgespoord en bevrijd. Hij verwijst daarbij nadrukkelijk naar de veroordeling van Lesley (vervaardigen van kinderporno) en de zaak tegen Marthijn (voortzetting verboden vereniging). De sneeuwbal blijft rollen en groeien.

Door de berichtgeving in de Ecuadoriaanse media worden de twee mannen uit veiligheidsoverwegingen overgeplaatst naar een afgesloten deel van de gevangenis, een ruimte die ze moeten delen met zeven drugsverslaafden. Inmiddels is er een advocate in beeld, die contact houdt met een familielid van Marthijn.

Na een tijdje wisten Marthijn en Lesley een advocate te regelen. Ze vroeg een bedrag van dertigduizend euro om de rechter en de politie om te kopen. Een dag later werd dit bedrag verhoogd naar honderdzestigduizend euro. Misschien werd ook zij bedreigd. Het feit dat de communicatie via Google Translate plaatsvond, maakte het er niet gemakkelijker op, de advocate spreekt nauwelijks Engels.

Samen met het familielid, waarmee de mannen in contact stonden en staan, besloot ik hier niet op in te gaan, wellicht was het een val. Het familielid kreeg gelukkig contact met Lesley via de gevangenistelefoon, en ook hij en Marthijn wilden geen illegale acties, maar een eerlijk proces. De advocate bond daarop in, maar ze moest wel geld hebben om onderzoek te doen en de zaak te kunnen voorbereiden.

Martijn en Lesley stonden inmiddels weer in contact met dorpsgenoten. Van hen hoorden ze dat Tim Ballard de media betaalde voor de omineuze berichtgeving. Ook bereikten Martijn en Lesley berichten dat Ballard getuigen betaalde om valse verklaringen te geven; weigerden ze dit – de vrienden wezen op de onschuld van Lesley en Marthijn –, dan dreigde hij hen met een proces en gevangenisstraf. Ook hoorden ze dat Amerikanen die in contact stonden met Ballard geld boden om hen te vermoorden.

De eerste zitting, zonder Marthijn en Lesley, werd volgens de advocate door de rechter stilgelegd; hij wilde meer geld voor hem en zijn secretaris. Ook dreigde hij bij niet-betaling de mannen naar een andere gevangenis over te plaatsen.

Corruptie

De toon in de Ecuadoriaanse media wordt grimmiger. De kranten en sites beweren dat Ballard het grootste internationale pedonetwerk ooit heeft ontmaskerd. Niet veel later worden Lesley en Marthijn plotseling overgeplaatst naar de beruchtste gevangenis van het land, de Guayaquil Prison. Volgens de advocate waren er plannen om Marthijn en Lesley op te hangen in hun cel en zelfmoord te suggereren. Vandaar de verhuizing.

De Nederlandse advocaat Sidney Smeets probeert de zaak opnieuw aanhangig te maken bij het Ministerie, maar dat leidt weer niet tot succes. Wel krijgt hij de adressen van drie advocatenkantoren die ‘waarschijnlijk’ niet corrupt zijn. Zowel het familielid van de mannen als hun advocate probeert hen in te schakelen, maar de advocaten willen de zaak niet aannemen; er is te veel negatieve berichtgeving in de media.

Opnieuw begonnen de afpersingen, Lesley en Marthijn waren een lucratief verdienmodel geworden. Wanneer ik op mijn mobiel het netnummer van Ecuador zag, nam ik de telefoon niet meer op. Ook het familielid reageerde niet meer. Uiteindelijk stopte de afpersing.

Een ‘invloedrijke’ medegevangene liet aan Lesley weten dat hij hen naar Guayaquil had laten brengen, omdat hij hen wilde gebruiken voor een gevangenenruil met Nederland. Of dat waar is, weten we niet, maar Marthijn en Lesley waren weer even ‘veilig’. De advocate gaf aan meer geld nodig te hebben voor het onderzoek, dus opnieuw maakten we geld over; steeds in kleine bedragen, om geen argwaan te wekken – Ecuador staat te boek als ‘verdacht’ en zakelijke transacties zijn daarom verboden.

In die dagen stuurde Lesley de volgende mail: ‘Onze advocaat is zeer slecht, en waarschijnlijk een oplichter. Ze heeft ons meer dan 20.000 dollar gekost en het proces moet nog beginnen. Mensen hier zeggen dat ze een oplichtster is. Ze vroeg recent overplaatsing aan voor ons naar Bahia. Dit terwijl ze weet dat het daar voor ons onveilig is. Ook heeft ze weer eens niet met ons overlegd. En ze had al aangegeven onze advocaat niet meer te zijn. Ook kost deze recente aanvraag zogenaamd weer een paar duizend dollar. In dit land draait alles om geld aftroggelen, geld jatten, chanteren, bedriegen.’

Toch klonken Marthijn en Lesley in hun berichten over het algemeen niet verbitterd. Ik ontving de nodige ontroerende berichten en teksten, en regelmatig dook daarin de naam Ghandi op. Marthijn en Lesley zijn voor vreedzaam protest, geen haat richting hun vijanden. En geloven in waar je voor staat.

Andere berichten waren daarentegen behoorlijk omineus. ‘Twee dagen terug 14 doden. Gevangenen hebben mitrailleurs, pistolen, messen etc. De gevechten, schoten en harde ontploffingen, horen we wel maar die zijn op een andere locatie, in de buurt.’

En deze, over een bevriend dorpsgenoot: ‘Dan kom een verklaring van G. die zegt “de politie valt mij telkens lastig, ik wil dat dit stopt. De politie wil per se dat ik een valse verklaring over Lesley geef. Ze hebben me daar geld, en ook goederen zoals een tv en koelkast voor aangeboden. Ik heb gezien dat ze mijn zus ook hebben proberen om te kopen.’

Lesley meldde me ook dat de persoon die hem in de eerste gevangenis waar ze verbleven martelde en losgeld vroeg onlangs is vermoord. En dit: ‘De advocaat die zei van de maffia te zijn die onze zaak wilde doen maar absurde bedragen vroeg om ons vrij te kunnen kopen is trouwens twee maanden terug ook geliquideerd.’

Staatsprijs

Ondertussen krijgt Tim Ballard een staatsprijs uit handen van de vrouw van de president van Mexico vanwege het ontmantelen van ‘het netwerk’ van Marthijn, Lesley en Nelson. Hoe het met de laatste gaat, is onduidelijk. Wel bestaat het vermoeden dat Ballard een val heeft gezet en bij diens arrestatie aanwezig was.

Bij de arrestatie van Lesley was hij in elk geval prominent present, gekleed in een politie-uniform en voorzien van een mitrailleur. Zijn team filmde de spectaculaire arrestatie; de beelden zullen worden vertoond in een documentaire die Ballard in maart 2023 online wil zetten, The Hidden War. Hij beweert online dat hij van plan is om voor de promotie daarvan onder meer naar Nederland te komen.

De mannen hebben ondertussen nog geen rechter gezien; buiten hen om wordt de detentie verschillende keren verlengd. Ze weten nog altijd niet precies waarvan ze worden verdacht. Marthijn mailt Amnesty International, ook over de rechtszaak die nog in Nederland loopt. De woordvoerder laat weten: ‘We richten ons niet op individuele gevallen maar op situaties waarbij de kritiek (van de media, de politieke partijen, actiegroepen, advocaten en onderzoekscommissies etc. etc.) op de autoriteiten doelbewust en systematisch geblokkeerd worden (zoals in China bijvoorbeeld).’

Ik mailde Evelien Hölsken van Free a Girl en hun ambassadeur Arjan Erkel, eens zelf een onschuldige gevangene. Ik legde de situatie in Ecuador uit, inclusief de informatie over hun samenwerkingspartner Tim Ballard. Ik gaf aan een constructief gesprek met hen te willen, niet in de verwijtende sfeer. Geen reactie. Waarschijnlijk zitten Hölsken en Erkel behoorlijk in de maag met de zaak die Free a Girl met zoveel bravoure in de media heeft gebracht en die de mannen in levensgevaar heeft gebracht.

De Telegraaf interviewde in die tijd Tim Ballard. In reactie op de aan hem via Sidney Smeets voorgelegde tekst schreef Lesley, zoals ik al aangaf staat hij in nauw contact met bevriende dorpsbewoners: ‘Ik hoorde dat de kinderen bij mijn arrestatie 24 uur vastgehouden werden door de politie. En telkens bedreigd werden met knuppel geweld. Toen ze honger hadden, kregen ze geen eten. Politie zat voor hun neus te eten en ze uit te lachen. De ouders zaten buiten te huilen. Omdat het hier bekend is dat de politie gewelddadig is. Tim Ballard was er telkens bij. En bedreigde de ouders meerdere keren. Probleem is dat als je dit openbaar meldt. Dan loop je hier veel gevaar. Tim Ballard kan zijn gang gaan in deze landen. Met zijn geld kan hij de politie en OM om zijn vinger winden. En mensen durven zich niet te verdedigen.’

De Telegraaf besloot het interview met Ballard niet te plaatsen.

Brongersma

Ondertussen meldt ook het Openbaar Ministerie in Nederland zich weer. Dit keer niet bij Marthijn en Lesley, maar middels een aangetekende brief bij de mensen die de sites www.marthijn.nl en www.brongersma.info hosten. Op 17 november 2022 schrijft de Officier van Justitie:

‘De rechtbank is van oordeel dat de website www.brongersma.info kan worden aangemerkt als een voortzetting van de werkzaamheid van een organisatie die bij onherroepelijke rechterlijke beslissing verboden is verklaard. Het voortzetten van die werkzaamheid levert een strafbaar feit op als bedoeld in artikel 140 lid 2 Wetboek van Strafrecht. Gelet op het voorgaande verzoek ik u dringend de illegale content binnen 7 dagen ontoegankelijk te maken en voor zover mogelijk te verwijderen.’

De site www.brongersma.info moet volgens het OM offline en worden verwijderd. Onze host volgde het verzoek op, bang voor vervolging en de daaraan gekoppelde hoge advocaatkosten. Inmiddels hebben we juridisch advies ingewonnen en daaruit blijkt dat de inhoud van de site niet strafbaar is en dat het vonnis ook niet bepaalt dat de site offline moet. De vernietiging van de site kan bovendien niet gevorderd worden omdat het hoger beroep van Marthijn nog moet dienen. Meindert Fennema en ik onderzoeken nu hoe we de site zo snel mogelijk weer online kunnen krijgen. De overige mede-eigenaren zijn afgehaakt.

PEN Nederland

Tot slot de persoonlijke gevolgen. Uiteraard vallen ze totaal in het niet bij hetgeen Lesley en Marthijn meemaken, maar ze zeggen veel over de (intolerante) tijdgeest.

Dat ik de nodige bedreigingen zou krijgen, zal niemand verbazen. Ook mij niet. Maar ik had me niet kunnen realiseren dat twintig jaar werkervaring in zo korte tijd kon verdampen. Mijn werk als econoom, adviseur, projectleider, eind- en hoofdredacteur, workshopleider, docent etc. was opeens niets meer waard. Het woord ‘pedofilie’ maakt vreemde krachten los. Tik mijn naam in op elke willekeurige zoekmachine en het woord duikt op, vaak voorzien van ongenuanceerde en suggestieve berichtgeving. (‘Pedofiele schrijver steunt kinderverkrachters.’)

Ik werd ontslagen, klanten namen afscheid, mijn communicatiebureau ging failliet, optredens en (literaire) projecten werden (en worden) gecanceld, boeken bekrast geretourneerd, de sociale media deden waar ze nog altijd in uitblinken. Ook in recensies van mijn boeken dook en duikt het woord ‘pedofilie’ regelmatig op, de (buitenliteraire) vent is blijkbaar belangrijker dan de vorm, en uiteraard is dat funest voor de in- en verkoop. Mijn literaire carrière blijft slinken, verdampen – al zal dat niet alleen aan ‘Martijn’ te wijten zijn. Het overgrote deel van mijn inkomen levert het Nederlands Letterenfonds, waarvoor veel dank, maar dat kan natuurlijk niet langer zo doorgaan.

Op het hoogtepunt van de bedreigingen en ontslagen benaderde ik PEN Nederland. Alexis de Roode liet namens het bestuur weten dat PEN mij niet wilde helpen. Volgens hen had ik de gevolgen zelf veroorzaakt; bij een onderwerp als pedofilie weet je wat je te wachten staat. Ik antwoordde dat een kritische schrijver in Iran of China ook weet wat de gevolgen van zijn of haar handelen kunnen zijn. Helaas, geen hulp, ook bij PEN regeert het salonactivisme. Datzelfde ervoer Kristien Hemmerechts nadat ze werd bedreigd na het verschijnen van haar roman over de vrouw van Marc Dutroux, De vrouw die de honden te eten gaf. Ze klopte aan bij PEN België en kreeg nagenoeg hetzelfde te horen als ik.

Ondanks de vele tegenwerking blijft mijn devies evenwel onveranderd: immer overmoedig voorwaarts! Wíj vormen de tijdgeest!

We schrijven nu begin februari 2023. Marthijn en Lesley zitten ongeveer acht maanden opgesloten in Ecuador en ze zijn nog altijd niet voor een rechter verschenen. De zoektocht naar een niet-corrupte advocaat aldaar gaat door, evenals die naar middelen om de verdediging te kunnen financieren. Volgens de laatste berichten staat de rechtszaak voor begin maart gepland. Het hoger beroep van Marthijn in Nederland moet nog dienen, een datum is nog niet bekend.

Op 3 februari jl. mailde Lesley me:

‘Nog 27 dagen
We hebben nog geen (goede) advocaat
We hebben geen dossier
We hebben geen verklaringen’

Verantwoording:
Bij het schrijven van dit essay heb ik gebruik gemaakt van enkele teksten die ik eerder publiceerde, waaronder Rafelranden van de moraal (Uitgeverij Atlas Contact, 2013).

Ik heb de tekst voorgelegd aan Marthijn en Lesley, om er zeker van te zijn dat ik hen niet onnodig in gevaar breng; enkele passages (over de maffia) heb ik daarop verwijderd. Ook advocaat Sidney Smeets heeft die eerdere versie gelezen en becommentarieerd. Norbert mailde het volgende: ‘This is a standardized reply. A portion of your email contains subject matter related to pedophilia, either explicitly or indirectly. Nowadays, certain Dutch nationals discussing such subjects in any way risk imprisonment. Therefore, unfortunately, it’s too dangerous for me to react to your email.’

Update 7 februari:
Lesley mailde me dat O.U.R. opnieuw in Canoa is en ouders veel geld biedt om vals te getuigen. ‘Omdat de politie niets heeft, proberen ze ouders om te kopen. Het gaat om grote bedragen. Een van de ouders liet me weten: “Als ik ja had gezegd zou ik nooit meer hoeven werken.”‘
‘O.U.R. heeft familie F. onder andere beloofd een huis voor ze te kopen als ze meewerken tegen mij. C. die wel is omgekocht, heeft na verluid o.a. een stuk land in Jama gekregen. G. heeft gisteren grote bedragen en een huis beloofd gekregen. Morgen gaan ze onder oath verklaren.’

Update 9 februari:
Arjan Erkel (ambassadeur van Free a Girl) stuurde me een betrokken mail nadat ik hem het essay had gestuurd. Hij gaf aan dat hij bij Free a Girl zou informeren over de zaak. Een paar uur later mailde hij opnieuw. De contactpersoon bij Free a Girl had hem verteld dat ik niet neutraal was, omdat ik lid was van vereniging Martijn en bovendien pedofiel was. Arjan vroeg mij of het klopte dat ik pedofiel was. Mijn antwoord:

Hoi Arjan, de reactie van Free a Girl geeft wat mij betreft meteen aan waar het misgaat: vooroordelen en verkeerde aannames – geen goede research. Waarop baseren ze hun informatie? En maakt het wat uit of iemand pedofiel is? 
Ik schreef je bovendien vanmorgen:

‘Arjan, veel dank voor je antwoord.
Het is goed om je voor te laten lichten over de activiteiten van Free a Girl, want ze slaan door in hun missie (waar ik in beginsel sympathie voor heb). 
In mijn naaste omgeving ken ik helaas de nodige slachtoffers van misbruik, en ik zie dat ze dertig, veertig jaar na dato nog altijd kampen met de gevolgen. In alle gevallen betreft het echter niet het werk van een pedofiel, maar van een familielid. Onderzoeken laten zien dat circa tachtig procent van het kindermisbruik plaats vindt in familiekring, in hoofdzaak door vaders. En dat betreft dan alleen de geregistreerde gevallen – ouders van slachtoffers binnen familieverband zullen minder snel aangifte doen… Omdat in dergelijke gevallen ook de huiselijke veiligheid van het kind wordt geschaad, het algehele veiligheidsgevoel, is de impact nog groter dan bij ‘vreemden’. Bovendien hebben ‘gelegenheidspedoseksuelen’ (hetero) penetratiefantasieën, terwijl de meeste pedofielen vooral willen strelen, omdat ze het kind geen pijn willen doen. Excuses voor de plastische omschrijving, maar je snapt wat ik wil zeggen. 
Mijn vrouw werkt in de jeugdzorg en ook zij ziet dit probleem, maar door bezuiniging op bezuiniging kunnen ze onvoldoende doen. Toch blijft de overheid, het OM voorop, hardnekkig de andere kant op kijken. Net als Free a Girl.
Het lijkt me goed dat Free a Girl haar pijlen eens richt op de hoofdbron van het kindermisbruik (en mishandeling!) in Nederland en niet het laaghangend fruit blijft plukken – en daar veel muziek bij maakt. Zoals ik al in het essay schrijf, is het creëren van duivelse symbolen en die vervolgens vernietigen, funest voor het oplossen van het probleem en het voorkomen van toekomstige slachtoffers. Zelffelicitatie ligt bovendien op de loer.
En neem snel afstand van O.U.R., die club is ronduit fout – google maar eens, vooral Vice heeft veel over Ballard en co geschreven.
Warme groet en succes,
Anton’

Update 12 februari:
De site www.brongersma.info is weer online.

Update 14 februari:
Arnon Grunberg publiceerde in Het Parool een artikel waarin hij aandacht vraagt voor de kwalijke praktijken van Tim Ballard / O.U.R.
Lesley liet me weten dat Ballard afwezig is bij het proces dat op 1 maart begint. Wel zullen enkele bevriende dorpsgenoten komen getuigen.

Update 16 februari:
De mannen hebben een nieuwe (betrouwbare) advocaat gevonden. Volgens Lesley is het dossier onlangs (achteraf) veranderd. Tim Ballard en O.U.R. zijn als aanleiding van de arrestatie uit de tekst verdwenen. Nu steeds duidelijker wordt dat de arrestatie gebaseerd was op leugens, onzinverhalen en vooroordelen van Ballard probeert die zijn naam uit het dossier te houden.

Update 20 februari:
De mannen laten weten dat hun advocaat heeft voorkomen dat ouders belastende verklaringen over O.U.R. en de politie afleggen. ‘Alle advocaten hier zijn leugenaars die telkens iets anders beweren.’ Wel is er volgens hen een valse verklaring opgenomen van een vrouw die goederen, een huis en een stuk land van de politie heeft gekregen in ruil voor verzinsels over Lesley. Er zouden meerdere getuigen zijn die dit bevestigen.

Update 23 februari:
Ik ontving een mail van Nelson, vanuit de gevangenis in Mexico:
‘Nelson hier.
Het verhaal over mij is al net zo bizar als Les en Marthijn. De politie beweerd dat de hoofd rechercheur in mijn zaak op een halve meter afstand stond en ik zo nerveus was dat ik een map met kinderporno op straat liet vallen. Kinderporno van meisjes notabele. Videobeelden van Operation Underground railroad toont aan dat het bullshit is.
Heb het hele verhaal op freespeechtube.org gezet inclusief aanklacht (die is atm offline voor onderhoud)
Hartelijke groet,
Nelson’

Update 1 maart:
Het proces in Ecuador is uitgesteld naar 14 en 15 maart.
In het strafdossier is een passage opgenomen waaruit zou (kunnen) blijken dat het Nederlandse OM informatie heeft gegeven aan Free a Girl en Tim Ballard, en heeft meegewerkt aan de arrestatie van Marthijn en Lesley. Advocaat Sidney Smeets heeft op 16 februari zowel het OM als het ministerie van Buitenlandse Zaken om opheldering gevraagd. Omdat hierop geen antwoord kwam, heeft hij een rappel gestuurd. Daarop kreeg hij als antwoord dat ze de mail niet hadden ontvangen. (Ik stond in de bcc, dus erg discutabel.) Maar goed, nu kunnen ze er niet meer onderuit.

Update 2 maart:
Een bericht van Lesley: ‘Ik ga in de rechtbank spreken over corruptie. Met naam en toenaam van iedereen. Ik wil jullie bij deze melden dat ik en Marthijn geen zelfmoord gaan plegen. Ongeacht wat er uit komt. Mochten we dood worden gevonden dan wil ik hier nu heel duidelijk zijn dat het geen zelfmoord was. Ongeacht waar het volgens de autoriteiten op zou lijken. […] Politie die geld van iemand krijgt om leugens te verkondigen. Een rechter die mij persoonlijk geld vraagt om mij vrij te laten. […] Politie die ouders geld, goederen en huizen beloofd in ruil voor valse verklaringen. […] Mijn kracht zit hem in dat buitenlandse media het volgen. En die stuur ik op dit moment mijn dossier. Er wordt dus meegekeken.’

Update 10 maart:
De nieuwe advocate van Marthijn werd de gevangenis niet binnengelaten ondanks schriftelijke toestemming. Ze wil de zaak met haar cliënt voorbereiden. Volgens haar is de verdediging tot nu toe heel slecht gedaan, waarschijnlijk bewust. De nodige kansen voor het invoeren en opvragen van bewijs zijn daardoor verspild.
Het OM en het ministerie van Buitenlandse Zaken hebben nog altijd geen antwoord gegeven op de brief van Sidney Smeets – zie update 1 maart.
De zitting vindt definitief plaats op 14 en 15 maart.

Update 14 maart:
Lesley en Marthijn hebben nu dezelfde advocate. Die is inmiddels deels betaald, maar ze eist meer geld om de politie en de rechter te kunnen ‘betalen’. Lesley en Marthijn weigeren, ze willen niet meedoen aan corruptie. ‘Ik ga geen geld meer geven aan advocaten waarvan hun volledige strategie bestaat uit corruptie. Deze advocaat heb ik meerdere keren gezegd dat ik niet 1 dollar aan corruptie wil besteden. Ze vraagt 22 k loon, maar blijkt dat minstens de helft van de 22 k bedoeld is voor corruptie. Advocaten hebben daarom ook weinig interesse in het bespreken van de zaak, omdat hun strategie niet een sterk pleidooi houden is maar gewoon alle aanwezigen geld geven. O.U.R. heeft alle aanwezigen al meer dan 20k de man gegeven. Die gaan echt niet in mijn voordeel praten als ze 1 of 2 k van mij zouden krijgen. […] Als ik alles van te voren wist dan had ik geen advocaat genomen. En had ik de kinderen in canoa meer kunnen geven.’

Update 16 maart:
Het proces is met een dag verlengd. De mannen krijgen de indruk dat de advocaten een eigen koers varen, zonder overleg. De tolk die tijdens het proces aanwezig is, spreekt nauwelijks Engels, laat staan Nederlands. Lesley laat weten dat de ouders die vandaag moeten getuigen bedreigd worden door de politie. Ze voelen zich niet veilig en willen niet getuigen zonder de aanwezigheid van een betrouwbare advocaat. Lesley vraagt hier vandaag aandacht voor bij de rechter.

Update 17 maart:
Het Nederlandse OM heeft eindelijk gereageerd op de brief van Sidney Smeets. Ze geven echter geen duidelijk antwoord en draaien er omheen. Bovendien stuurt de Officier van Justitie zijn antwoord (bewust) exact een dag nadat de zitting in Ecuador officieel zou zijn afgerond. Die zitting is overigens uitgesteld tot 22 maart. Lesley wilde niet meewerken aan corruptie en heeft de advocate ontslagen. De rechtbank wijst nu zelf een advocaat aan. Bovendien wordt er een Nederlandse vertaler geregeld.

Update 22 maart:
De zitting met Marthijn en Lesley is opnieuw vooruitgeschoven.
Lesley liet weten dat er documenten zijn opgedoken waarop de vorige advocate de handtekeningen van Marthijn en Lesley heeft vervalst. Hij stuurde een duidelijk voorbeeld. Het betrof documenten waarmee zij ’toestemming’ kreeg om namens hen te handelen.
Bij het proces is nu ook een Wit-Russische vrouw op leeftijd betrokken. Ze huurde een korte periode een kamer in het hotel van Marthijn en Lesley. Volgens Lesley, die zegt dat hij haar slechts één keer heeft gesproken, is ook zij het slachtoffer van de leugens van Tim Ballard. Naar verwachting wordt ze waarschijnlijk snel vrijgelaten wegens gezondheidsproblemen.

Update 24 maart:
Het proces gaat op 31 maart door.

Update 3 april:
Lesley liet me weten dat de door de rechtbank toegewezen advocaat erg goed is. ‘Andere advocaten konden enkel over geld en corruptie praten. Die kenden de zaak inhoudelijk niet. Deze kwam uit zichzelf met een goede verdediging tegen een verklaring van een agent.’ De agent heeft voor de rechter verklaard dat zijn eerdere verklaringen onjuist waren. Op 6 april gaat de zaak verder. Drie rechters zijn nu met de zaak bezig; de kans op corruptie is daarmee verkleind.

Update 12 april:
De mannen lieten me weten dat het proces voortvarend verloopt. Agenten die eerder logen, vertellen nu de waarheid: kinderen werden niet gedrogeerd en misbruikt. De psycholoog die met de kinderen sprak, rapporteerde dat die nooit zijn aangeraakt. De buurtonderzoeker gaf aan dat de dorpsbewoners boos zijn over het gedrag van de politie en dat Lesley en Marthijn goede vriendelijke mensen zijn.

Update 18 april:
De officier van justitie is ziek; het proces gaat op 3 mei verder.

Update 7 mei:
De officier van justitie is nog altijd ziek, maar hij stuurt wel berichten naar de media. Volgens de advocaat van de mannen zijn dat afleidingsmanoeuvres, trucjes, omdat hij weet dat hij de zaak aan het verliezen is. De berichten in de media publiceren ook de door O.U.R. en Free a girl verspreide (aantoonbaar foutieve) informatie. De Telegraaf heeft die berichten opgepikt, opgeleukt en voorzien van nog meer suggestieve (aantoonbaar foutieve) informatie. De ‘journalisten’ van de Telegraaf passen bovendien geen hoor en wederhoor toe.

Update 9 mei:
‘OM-man was vandaag weer afwezig. Hij heeft nu tot morgenmiddag 15 uur om met doktersverklaring te komen. Hij moest al 24 uur voor zitting melden of hij nog ziek was, maar had niets gemeld. En die OM-man gaf vorige week aan nadat men hem belde waarom hij er niet was, dat hij op het punt stond om geopereerd te worden. Twee uur later was hij present bij andere rechtszaak als OvJ… Als hij niet met doktersverklaring komt krijgt zijn afdeling een geldboete. Maar papiertje is hier zo geregeld. Alles is fraude hier… Ook weer negatief artikel over ons in de media hier door zelfde auteur maar nu op andere nieuwssite.’

Update 10 mei:
De NOS heeft vandaag een artikel van RTV Oost overgenomen. Het is geschreven door een anti-pedo-activist, niet door een journalist. Die baseert zich louter op berichtgeving in de Ecuadoriaanse media en op foutieve aannames. De informatie is aantoonbaar onjuist en suggestief. Advocaat Sidney Smeets is namens Marthijn en Lesley in overleg met zowel de NOS als RTV Oost over een rectificatie.

Update 11 mei:
NOS heeft het bericht verwijderd. ‘Het artikel bleek bij nader inzien niet te voldoen aan de journalistieke maatstaven van de NOS. We hebben de feiten tot nu toe onvoldoende kunnen verifiëren en hebben besloten het artikel tot nader order in te trekken.’ Ook RTV Oost heeft het bericht verwijderd.
In de Guayaquil-gevangenis woedt op dit moment opnieuw een bendeoorlog. Lesley liet weten dat er ook bij hen geschoten wordt. En over de berichtgeving over hen: ‘Triest dat mensen zelf niet zien dat dingen onzin zijn. Tim Ballard verklaart dat ik 400 kinderen in 1 dorpje heb verkracht. En 6000 kinderen en vrouwen zou hebben gesmokkeld uit Oekraïne naar Latijns Amerika. Dergelijke dingen kan helemaal niet. Zeker niet zonder bewijs achter te laten.’

Update 13 mei:
De rechter heeft een ultimatum gesteld aan het OM dat nu al ruim drie weken de rechtszaak traineert door niet op te komen dagen: binnen 24 uur moet een (nieuwe) officier van justitie aantreden, anders dreigt hij de zaak te seponeren. Volgens de advocaat is de houding van het OM hoogstwaarschijnlijk een bewuste strategie; wanneer de rechter de zaak seponeert, kunnen zowel zij als de politie buitenschot blijven. Het wordt tijd dat een Nederlandse kwaliteitskrant zich eindelijk eens in het proces verdiept, een journalist die er niet op uit is vooroordelen te bevestigen – tot op heden weigeren ze dit stelselmatig.

Update 16 mei:
Volgens de advocaat van de mannen heeft het OM nog niets van zich laten horen. Lesley: ‘Het is nu 4×24 uur later (96 uur). Ik vraag me af wanneer er een beslissing wordt genomen. Donderdag staat een zitting ingepland. […] Ons vrij laten spreken op basis van systeemfoutjes is voor hen de beste uitkomst. Ze weten dat ze de zaak aan het verliezen zijn. Daarom ook de negatieve berichten in de media. Als we vrijkomen gaan ze de rechters en ons neerzetten als corrupt.’

Update 19 mei:
De zittingen zijn weer begonnen.

In het eerste nummer van 2023 een recensie van Een wandeling in Mei:

Dautzenberg verwerkt de Mei-thematiek in één lang en indrukwekkend impressionistisch gedicht, waarin hij zijn wandeling beschrijft. […] In de gestage opsomming van beelden weerklinkt een liefde voor de natuur en een waarschuwing voor de teloorgang ervan. […] Het resultaat is een natuurbeleving die alles te boven gaat. Alles wat op beschaving duidt is daar hooguit complementair aan. Sterker nog, zij komt zelfs in een kritisch licht te staan. […] Toch wordt hier geen hard oordeel geveld. Er schemert een licht ironische toon door. Op meerdere plekken gebruikt Dautzenberg humor om de reflectie op ons mens-zijn in relatie tot de natuur aan de man te brengen. De bespiegelingen bieden zo ruimte voor lichthartigheid, hoe existentieel ze ook zijn. […] In eerste instantie leest Een wandeling in Mei alsof het terloops, onderweg, is geschreven, maar in de details openbaart zich een bedachtzame werkwijze. Deze bundel is dan ook een goede reclame voor het Limburgse landschap. Na het lezen kreeg ik zin om het te bewandelen, te ontdekken, te beleven.

Ogentroost is het Boek van de Week in de NCRV-gids:

Ik heb in geen tijden zo’n raar boek gelezen als Ogentroost. Zat ik nou een sprookje te lezen over een vrouw, die praat met bloemen en bijtjes? Zo begint het wel, maar al gauw ontwikkelt het verhaal zich zo bizar dat ik er steeds minder greep op kreeg. […] En dan opeens, honderd pagina’s voor het einde, zitten we in een conversatie tussen actrice Halina (Rijn) en regisseur Alex (van Warmerdam) die het hebben over de verfilming van dit verhaal. Er volgen recensies van de film, waar Carice (van Houten) ook in meespeelt, en een hilarisch gesprek van Alex bij Frits Spits in de Taalstaat. Op de vraag of zijn boodschap wordt begrepen zegt Alex: ‘Ik weet niet of ik een boodschap heb, ik denk het eerlijk gezegd niet. Ik wil wegblijven van de gangbare paden, andere, parallelle werkelijkheden verkennen, en de kijker daar deelgenoot van maken.’ Oké, maar of dit een fijn boek heeft opgeleverd? (***)

Klik hier voor de volledige recensie.