De rafelranden van de moraal zijn een Fundgrube voor avontuurlijk ingestelde mensen. Wie goed zoekt, vindt er de nodige curieuze afvoerputjes. Groezelige gaten waardoor collectieve angsten en onzekerheden dankbaar wegvloeien. De diameter van die, zeg maar, mentale aarzen fluctueert in de tijd, afhankelijk van de collectieve nood.
Het loont de moeite om regelmatig je neus in die putjes te steken. Je merkt wel eens wat op. Veel lelijks, soms wat moois, afhankelijk van je incasseringsvermogen en gevoel voor esthetiek.
Zo stuitte ik op een boeiende, maar bijzonder kwalijk riekende stroom van… ja van wat eigenlijk? Voor de goede orde, ik heb het niet over de mannen van Vereniging Martijn. Die heb ik leren kennen als warme, positief ingestelde mensen. Het lukt ze om in het bombardement van bedreigingen en negatieve berichtgeving hun vredelievendheid te bewaren. Koesteren is misschien een beter woord, want ze blijven actief streven naar ‘een betere wereld voor jong en oud’ – om hun eigen woorden te gebruiken.
Hoe allergisch ik ook ben voor idealistisch gekwek, voor de mannen van Martijn heb ik een zwak gekregen. Vandaar ook dat ik ze steun in hun strijd om te mogen bestaan. Vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging en meer mooie woorden, die minder waard blijken te zijn dan ze veronderstellen.
Nu dan die kwalijk riekende stroom. Uit de vele hatemails die de vereniging (en ikzelf) ontvingen, maakte ik een keuze: 45 teksten, een representatieve selectie.
Door de teksten net iets anders weer te geven, krijgen ze bijna een ironisch en lieflijk karakter. Dat staat mijns inziens symbool voor de ‘ik keer mijn andere wang toe’-houding van de vereniging zoals ik die heb leren kennen.
De teksten zijn letterlijke citaten. Spel- en stijlfouten heb ik laten staan, om de gedichten authenticiteit en zeggingskracht te geven. De vele kapitalen en uitroeptekens heb ik wel weggelaten; die horen niet thuis in poëzie.
Klik hier voor het gratis downloaden van de bundel.